Sophronitis coccinea

(Lindley) Rchb.f. 1862
Podrodzina: Epidendroideae
Plemię: Epidendreae
Podplemię: Laeliinae

 

Foto: © Copyright Wolfgang Wieser. Wszelkie prawa zastrzeżone. Opublikowano za zgodą autora.

Sophronitis coccinea

Synonim: Cattleya coccinea Lindley. Sophronitis grandiflora Lindley. Sophronitis militaris Rchb.f.  

Występowanie:

Brazylia. Rośliny rosną w przybrzeżnych górach, na równoległych do wybrzeża urwiskach, począwszy od stanu Santa Catarina na północy i sięgając do stanów Parana, Sao Paulo i Rio de Janeiro. Następnie następuje obszar gdzie ich nie ma, a pojawiają się ponownie na wschodzie w górach Organ i na północy w nadbrzeżnych górach Espirito Santo. Wewnątrz tego obszaru siedliska mogą nie występować kilometrami, po czym rośliny pojawiają się ponownie i prawie zawsze rosną na zboczach skierowanych ku morzu. Siedliska tworzą wstęgę o szerokości 3-5 km na wysokości 610-910 m. Wilgotne pasaty wiejące na tym obszarze z południowego wschodu wznoszą się wzdłuż przybrzeżnych gór i tam kondensują się, tworząc chmury i mgły połączone z bardzo drobnym deszczem. Takie warunki występują prawie codziennie po godzinie 16 i trwają przez noc, nawet w okresie pory suchej. To jest powodem stałego występowania wilgoci w tym siedlisku, gdzie wszystko jest pokryte mchami. Średnia wysokość drzewa w tym wilgotnym środowisku to 5-15 m, a średnica 10-30 cm. Sophronitis coccinea rośnie na tych osłoniętych mchami młodych i małych drzewach, od poziomu gruntu do wierzchołków.   

Klimat:

Zanotowane skrajne temperatury to 24°C i -4°C.
Średnia wilgotność ponad 80% przez cały rok.
Opady od 64 mm w styczniu do 175 mm w lipcu.
Średnie temperatury (dzień/noc) od 21,1/8,9°C w styczniu do 29,0/17,9°C w lipcu.
Okres kwitnienia: może kwitnąć cały rok, ale maksimum przypada na luty-marzec.

Uwagi różne:

Okres kwitnienia podawany w danych klimatycznych oparty jest na doniesieniach hodowców. W naturze rośliny te kwitną jesienią i zimą.  

 

Informacje o roślinie i kwiatach:

Wielkość i typ rośliny:

Epifit o sympodialnym typie wzrostu osiągający 8,9-11,4 cm wysokości.  

Pseudobulwy/łodyga:

Pseudobulwy mają 2,5-3,8 cm długości. Są ciasno skupione, mniej lub bardziej wyprostowane, mogą mieć kształt jajowaty, cylindryczny lub wrzecionowaty. Ich średnica może wynosić od 0,2 do 0,6 cm.  

Liście:

Liście mają długość 6,4-7,5 cm. Na wierzchołku każdej pseudobulwy wyrasta jeden wyprostowany, sztywny, skórzasty liść. Zwykle są dość ciemne, błyszczące, zielone z purpurowym środkowym nerwem, z bardzo krótką szypułką, albo nawet bez niej. Blaszka liścia ma kształt wydłużony do eliptycznego i szerokość do 2,5 cm.  

Kwiatostan:

Kwiatostan ma 2,5-7,5 cm długości. Wyprostowany lub łukowato wygięty pęd kwiatowy wyrasta z wierzchołka najmłodszej dojrzałej pseudobulwy.  

Kwiaty:

1 na kwiatostanie. Bardzo rzadko zdarza się, że roślina wydaje drugi kwiat. Kwiaty utrzymujące się kilka tygodni są bardzo zmienne w wielkości i kolorystyce, ale zwykle ich średnica wynosi 3,8-7,5 cm, a kolor to żywy, lśniący szkarłat. Podstawa i boczne działki warżki są zwykle pomarańczowo-żółte ze szkarłatnymi smużkami. Znane są odmiany kolorystyczne od żółtej do pomarańczowej, ale takie odmiany spotyka się bardzo rzadko. W większości przypadków innych odmian kolorystycznych prążkowane części kwiatu są zwykle szkarłatne, a przy podstawie warżki mają nieco żółtego lub pomarańczowego zabarwienia. Płatki obu okółków są szeroko i płasko rozpostarte, a płatki okółka wewnętrznego są dwa razy szersze niż płatki okółka zewnętrznego. Trójklapowa warżka ma zawinięte boczne działki otaczające biały prętosłup.

Tłumaczenie: Grażyna Siemińska


-----------------  U P R A W A  ----------------

Temperatura:

Roślina o umiarkowanych wymaganiach cieplnych.

Średnia temperatura letniego dnia to 29°C, nocy 14-18°C, z amplitudą dobową 10-15°C.  

Światło:

18000-25000 luksów. Wymagane jest dość jasne światło, a jego wyższy poziom skutkuje lepiej wybarwionymi kwiatami. Jeżeli rośliny otrzymują maksymalną dawkę światła nie powodującą jeszcze poparzenia liści, to ich liście będą miały purpurowe krawędzie. Światło powinno być przefiltrowane lub rozproszone, a rośliny nigdy nie powinny być wystawiane na bezpośrednie działanie promieni słonecznych. Cały czas należy zapewniać silny ruch powietrza.  

Podlewanie:

Opady deszczu są umiarkowane do obfitych przez cały rok z nieco bardziej suchym okresem w zimie. Podłoże uprawianych roślin powinno być stale wilgotne i nigdy nie powinno być do końca przesuszane.  

Nawożenie:

Jeśli rośliny rosną w podłożu z mchu torfowca, włókien paproci drzewiastej lub korzeni paproci Osmunda, należy je nawozić co 2-3 tygodnie 1/4-1/2 zalecanej dawki nawozu dla storczyków. Jeśli rosną w podłożu z kory jodłowej, nawożenie można stosować co 1-2 tygodnie. Wielu hodowców preferuje na początku roku, gdy trwa okres intensywnego wzrostu, nawóz wzbogacony w azot. Natomiast późnym latem i jesienią stosują nawozy o wyższej zawartości fosforu ("bloom booster" - katalizator kwitnienia), aby pobudzić rośliny do kwitnienia.

Podłoże:

Rośliny dobrze rosną zamocowane na kawałkach paproci drzewiastej lub korka, o ile można im zapewnić wysoką wilgotność, co w okresie lata wymaga codziennego podlewania. W wypadku tak zawieszonych roślin, podczas suchych i gorących okresów niezbędne może być kilkakrotne podlewanie w ciągu dnia. Ponieważ jednak dla większości hodowców utrzymywanie wystarczająco wysokiej wilgotności przy takim sposobie uprawy jest zbyt trudne, zazwyczaj uprawiają oni rośliny w doniczkach. Używają w tym przypadku podłoża luźnego, grubego, szybko odprowadzającego nadmiar wody, które zawiera jednak substancje zatrzymujące pewną jej ilość, takie jak pocięty mech torfowiec czy perlit. Często dodawany jest także węgiel drzewny w celu zapewnienia przewiewności podłoża i zabezpieczenia przed kwaśnieniem. Niektórzy zalecają podłoże składające się z równych części pociętego mchu torfowca i drobno pociętych włókien paproci drzewiastej, a na wierzchu doniczki kładą dodatkowo trochę mchu torfowca. Rośliny powinny być przesadzane zanim wyrosną z doniczki, lub zanim podłoże zacznie się rozkładać, ponieważ rośliny marnieją szybko przy najmniejszej choćby ilości rozłożonego podłoża wokół korzeni. To właśnie wymóg zawsze świeżego i luźnego podłoża wymusza coroczne przesadzanie. Wykonuje się je wtedy, gdy zaczynają rosnąć nowe korzenie, ale na tyle wcześnie, aby roślina zdołała się ukorzenić i ustabilizować przed nadejściem gorącego lata.  

Wilgotność powietrza:

80-85% przez cały rok.

Okres spoczynku:

Średnia temperatura zimowego dnia wynosi 20-22°C, nocy 9-10°C, z amplitudą dobową 11-12°C. Powyższe temperatury odzwierciedlają najchłodniejsze warunki, w jakich powinno się uprawiać ten gatunek. Ze względu na różnice w wysokościach siedlisk naturalnych można oczekiwać, że rośliny przystosują się do temperatur o 3-4°C wyższych niż podane. Podlewanie zimą można w pewnym stopniu ograniczyć, zwłaszcza w przypadku roślin uprawianych w ciemniejszych warunkach krótkiego dnia typowych dla wyższych szerokości geograficznych. Nie wolno jednak nigdy dopuszczać, aby zupełnie wyschły. Nawożenie powinno być ograniczone aż do wiosny, gdy znów wznawia się silniejsze podlewanie.